No cóż chodzi tu o Avatarusa który jest na polowaniu i ma "wizjie" o dziweczynie. Zakochał się w niej. Zara druga część

Benek  SUPEROWE napisz więcej niezła myśl z tym Avatarusem
Widać że masz wyobraźnie   

Fajne podoba mi się napiszesz 3 część?

Pierwsza część bardzo fajna.
A w skrócie o czym jest druga? Bo mnie łeb nawala od patrzenia w monitor i na te literki...

moim zdaniem fajniejsza ta pierwsza część a jaka część wam sie najbardziej podobała?

Zamieszczam kolejną część :
______________________________________________________________

Avatarus ubrał się pospiesznie i wyszedł na podwórze szybkim krokiem, wycierając tłuste dłonie w poły karmazynowego płaszcza.

- Prosić gości do sali biesiadnej, a żywo! Ruszać się, wy tłumoki zapyziałe, przynieść wina i baraniny dla gości!! – Avatarus ryknął na plączącą się po podwórzu służbę, która kręciła się bez wyraźnego celu, niepewna co właściwie ma robić. To fakt, na dworze Avatarusa rzadko gościli tak wysoko postawieni przybysze.

Król podszedł do gości i przywitał się z nimi osobiście, zniecierpliwiony czekaniem na swojego herolda. Stary pijak pewnie znów zamarudził w wiejskiej karczmie…

Przybyszów było czterech – trzech mężów i niewiasta. Szaty nosili cudzoziemskie, bogato zdobione, przy pasach nietutejsze miecze. Avatarus przyglądał się im podejrzliwie, ale i z zaciekawieniem. Przedstawili się dziwacznymi imionami, wróżącymi zamorskie pochodzenie. Małomówni i posępni, nietrudno było poznać, że niosą złe wieści. W biesiadnej nawet czekający na nich suto zastawiony stół nie rozchmurzył ich twarzy.

- Wojna zbliża się na twoje ziemie, królu Avatarusie. Lord Rekh zbiera wojska, już kilka tysięcy zbrojnych stacjonuje na Martwych Równinach. – przemówił wysoki, jasnowłosy mężczyzna, obracając kielich wina w szczupłej dłoni. Na środkowym palcu nosił złoty pierścień z czarnym klejnotem, który w świetle porannego słońca, wpadającego przez okna do sali biesiadnej, pobłyskiwał złowrogo.

- Doszły mnie o tym słuchy. – zasępił się Avatarus, spacerując wzdłuż stołu. –Ale chyba nie przybyliście tu, by powiedzieć mi coś, co sam już wiem.

- Lord Rekh jest dla nas człowiekiem bardzo… hm… niewygodnym. – odezwał się drugi z przybyszów, ciemnowłosy. – Jego poczynania zagrażają naszym planom związanym z Północną Krainą. Wspieramy króla Zemiela, który chce zjednoczyć oba królestwa pod sztandarem Białego Smoka.

- Króla Zemiela… - Avatarus zmarszczył czoło. Miał kilka starych zatargów z władcą Wschodnich Krain, ale w obliczu zbliżającej się wojny nie mógł pozwolić sobie na postawienie egoistycznych pobudek ponad dobrem własnego kraju.

- Wiemy, że nie zawsze żyliście w przyjaźni. – rzucił jasnowłosy, odstawiając opróżniony kielich. Służka na skinienie podeszła i dolała gościowi wina. - Ale to nie zmienia faktu, że przyjdzie wam walczyć ramię w ramię w tej wojnie. Musisz odnowić stare sojusze, królu Avatarusie. Bez nich przegrasz tę wojnę.

- Nie uśmiecha mi się wojna na dwa fronty, gdyby Zemiel mnie zdradził. – skrzywił się Avatarus. – Jaką dacie mi gwarancję, że gdy będę osłabiony po wojnie z Lordem Rekhem Zemiel nie zaatakuje moich ziem? Mam uwierzyć wam na słowo? Nie jestem głupcem.

- Przewidzieliśmy twoją reakcję, królu Avatarusie. – uśmiechnął się z ironią ciemnowłosy. – Aby poręczyć swoje słowo przybyła z nami córka króla Zemiela, księżniczka Sharbat. Zostanie na twoim dworze jako zakładniczka do czasu wygrania wojny i podpisania sojuszu ze Wschodnią Krainą. Jeśli Zemiel cię zdradzi możesz zabić jego córkę.

Avatarus uniósł w górę brew.

- Mam nadzieję, że dobrze rozumiesz sytuację. Księżniczka miała zostać żoną księcia Nathaniela, prawowitego władcy tronu Północy. Nathaniel miał objąć tron po Zemielu, gdy już Wschodnie Królestwo zjednoczy się z Północnym. To warunki sojuszu między księciem Nathanielem i królem Zemielem, wojska księcia również wezmą udział w tej wojnie.

- Wraz z księżniczką zostanie na twoim dworze również Sirius. Jego zadaniem będzie pilnować księżniczki, ale i ciebie, królu Avatarusie. Jeśli zdradzisz w jakiś sposób króla Zemiela, sprzymierzysz się z Lordem Rekhem, albo zrobisz cokolwiek na szkodę naszym planom, będziesz miał w nim wroga. Jeśli nie, będzie służył ci radą i pomocą.

- To szantaż!! – krzyknął Avatarus. – Szpieg na moim dworze, tego jeszcze nie było! Nie zgadzam się na takie warunki!!

- Spokojnie, królu Avatarusie. Nie masz powodów do obawy, Sirius będzie przez ten czas na twojej służbie. Będzie słuchał twoich rozkazów. – powiedział spokojnym głosem jasnowłosy. – W dowód dobrej woli król Zemiel podarowuje ci jeszcze wspaniałe konie, na których przybyliśmy, zapewniając że jego intencje są szczere i jak najbardziej pokojowe.

- Ha, Zemiel daje mi cztery konie ze swojej stajni, córkę i czarodzieja… Może to nie taki zły interes… - mruknął Avatarus pod nosem. – Dobrze więc. – dodał już głośniej. – Wracajcie do niego i powiedzcie mu, że przystaję na te warunki. Przekażcie mu też, że to jeszcze nie gwarantuje sojuszu, żeby przypadkiem nie pomyślał, że mu sprzyjam. Ha, i powiedzcie mu jeszcze, że jeśli chce się targować to niech sam przywlecze tu swój tchórzliwy, gnuśniejący zad, a nie wysługuje się córką i czarodziejami.

- Dobrze. Żegnaj więc, królu Avatarusie, niech bogowie ci sprzyjają. – odpowiedział jasnowłosy. Salę wypełniło oślepiające światło i magowie zniknęli. Pozostała tylko księżniczka i posępny ciemnowłosy czarnoksiężnik, który do tej pory nie wymówił ani słowa.
Avatarus zerknął spod oka na czarnoksiężnika. Ich spojrzenia spotkały się, przez chwilę mierzyli się wzrokiem w milczeniu.

- Jeśli wyczuję, że coś knujesz, nie zawaham się cię zabić. Możesz być tego pewien. – powiedział groźnie Avatarus. Czarnoksiężnik uśmiechnął się półgębkiem.

- Jeśli cenisz sobie swoje zdrowie i życie to nie będziesz tego próbował. – rzucił ironicznie. – Tymczasem mam zamiar udać się na spoczynek, jestem zmęczony podróżą. Wskaż mi moją komnatę, królu Avatarusie.

Avatarusowi krew zagotowała się w żyłach, na szczęście w porę ugryzł się w język. Tymczasem księżniczka obserwowała ten dziwaczny pojedynek z wyraźnym zaciekawieniem.

- Pani, służka pokaże ci twoją komnatę. – Avatarus odezwał się do księżniczki, ostentacyjnie ignorując Siriusa. – Uczynię wszystko, co w mojej mocy, aby nie zabrakło ci niczego podczas twojego pobytu.

- Dziękuję, królu Avatarusie. – Sharbat skłoniła głowę. – Ale nie mam ochoty na odpoczynek, wybiorę się na przejażdżkę. Każ proszę osiodłać dla mnie konia.

- Pojedziesz pod eskortą, okoliczne lasy są niebezpieczne, pani.

- Nie potrzebuję eskorty. Miecz u pasa i rączy koń najzupełniej mi wystarczą. – Sharbat wstała i podeszła do króla. – Nie kłopocz się, panie, moją obecnością. Zachowuj się, jakby mnie tu wcale nie było. Potrafię o siebie zadbać doskonale. – księżniczka skłoniła się i odgarnęła spływające na ramiona włosy. Jej oczy błysnęły dziwnym, szmaragdowym blaskiem, a spiczaste uszy, celowo odsłonięte przez właścicielkę, ucięły dyskusję. „Elfka?” – Avatarus zdziwił się  myślał tak głośno, że myśl odbiła się echem w jego głowie. „Córka Zemiela jest elfką??!! A to ci dopiero….”

Księżniczka wyszła na podwórze, odepchnęła chłopca stajennego, który chciał jej ułatwić znalezienie się w siodle, bezceremonialnie wskoczyła na konia i pomknęła galopem przed siebie. Avatarus został sam na sam z Siriusem.

- Ona ci jeszcze przyprawi kłopotów, możesz być tego pewien, królu Avatarusie. Lepiej dla ciebie, żebyś szybko wygrał tę wojnę! – zaśmiał się Sirius.

- Lepiej nie wchodź mi w drogę, kuglarzu! – syknął Avatarus do Siriusa. – Kto nie jest ze mną, jest przeciwko mnie – zapamiętaj to sobie.

- A więc będę przeciwko tobie, jeśli sobie tego życzysz, panie! – rzucił czarnoksiężnik. – Zobaczymy, który z nas gorzej na tym wyjdzie.

Oślepiający blask wypełnił salę i czarnoksiężnik zniknął, zanim zdumiony i oburzony Avatarus zdążył mu cokolwiek odpowiedzieć.